پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

بر‌اساس گزارش وزارت نیرو، حجم نشتی آب و آب بدون درآمد در کشور سالانه حدود ۱.۹ میلیارد مترمکعب است که معادل مصرف سالانه ۲۵.۵ میلیون ایرانی ساکن در شهر‌های کشور است. در این میان حجم هدررفت آب تهران ناشی از نشتی در شبکه انتقال، حدود ۱۳۰ میلیون مترمکعب و معادل تقریبی دو برابر حجم آب دریاچه چیتگر برآورد می‌شود. سوال اینجاست که اولا چرا باید پول این آب بها را مردم بدهند؟ ثانیا جایگاه قصور، تقصیر، ترک فعل و اهمال مدیران آب و فاضلات کجای داستان است؟ ثالثا در شرایط کمبود آب، آیا نباید اقدام به رفع یا کاهش این معضل نمود؟ علی بیت‌اللهی، عضو هیئت‌علمی مرکز تحقیقات راه و شهرسازی به بهانه وقوع فروریزش زمین در امتداد جنوب به شمال خیابان ولیعصر در شمال میدان ونک در تاریخ پنجم مرداد ۱۴۰۳، اقدام به تهیه این گزارش تحلیلی نموده نموده و متذکر شده است که با توجه به وجود پتانسیل بالا و گسترده فروریزش زمین، باید بر یکی از علل آن یعنی نشت آب از لوله‌های آب شرب شهری تهران، بشکل ویژه‌ای متمرکز شد.

خانم مدیر از فشار بر منابع آبی در استان تهران بدلیل تراکم جمعیتی می‌گوید، اما هیچ صحبتی در خصوص سو مدیریت مسلم در این حوزه نمی‌کند. چند درصد آب از طریق لوله‌های پوسیده و شبکه معیوب انتقال به هدر می‌رود خانم رئیس؟ برنامه جمع اوری و تصفیه فاضلاب چی شد خانم رئیس؟ برنامه بازدید دوره‌ای از لوله کشی و سرویس‌های درون منازل چی شد؟ کنتور الکترونیک با قابلیت قرائت از راه دور چی شد؟ مشکلات را راننده تاکسی‌های خطی، بهتر از شما می‌دانند، در خصوص راهکار‌ها صحبت کنید لطفا.

اگر مسئولان وزارت نیرو نگران قحطی آب در ایران بودند، فکری برای شبکه آبرسانی فرسوده کشور می‌کردند که ۳۰ درصد یا احتمالا بیشتر از کل آب شرب کشور را به هدر می دهد!